Pozycję tę rozpoczyna szkic traktujący o archeologii przemysłowej, nowej, rozwijającej się od 50 lat dyscyplinie nauki interpretującej dziedzictwo kultury technicznej czasu rewolucji przemysłowej. Uznano to za ważne z tego powodu, że decyzje ochrony zabytku zawsze muszą znajdować oparcie w ustaleniach nauki. Dalej w kilku szkicach autor wskazuje na walory dzieła kultury technicznej jako komponenta kultury i źródło wszechstronnej informacji sięgającej złożonej relacji człowieka – środowiska – techniki. Tezy tej partii ilustruje przywołując dzieła sztuki górniczej, sztuki budownictwa żelbetowego, budownictwa lądowego i wodnego.