Warsztaty, laboratoria obszarów cywilizacyjnych, gry i zabawy terenowe, festyny prowadzone w małych osadach znaczonych lotniczą aktywnością, kształtować będą świadomość wartości lotniczego dziedzictwa dla współczesnych, obcowanie z którym stanowić może czynnik kulturotwórczy. Owoce projektu (lotnicze szlaki turystyczne i ścieżki dydaktyczne, zapis relacji świadków historii) przybliżą jego uczestnikom wartości narodowe i ponadnarodowe Dolnego Śląska - kolebki szybownictwa światowego.

 Projektn dofinansowano ze środków Ministra kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

Relacje seniorów lotnictwa:

BRONISŁAW JANICKI

Urodziłem się 13 stycznia 1950 roku w Jeżowie Sudeckim. Z zawodu jestem ślusarzem, monterem szybowcowym. Pracę w Zakładzie Szybowcowym w Jeżowie Sudeckim rozpocząłem 10 stycznia 1969 roku na stanowisku ślusarza. W październiku zostałem powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej w jednostce wojskowej przy ul. Podchorążych w Jeleniej Górze. Ukończyłem tam szkolenie elewów z funkcją operatora stacji radiolokacyjnych. Następnie zostałem przeniesiony do kompanii radiotechnicznej do Dłużyny Dolnej koło Pieńska. W jednostce tej miałem nadal styczność z lotnictwem. Moja służba polegała na prowadzeniu za pomocą stacji radiolokacyjnej lotów samolotów wojskowych i cywilnych. Służbę wojskową ukończyłem tam jako starszy operator.
Po odbyciu służby wojskowej powróciłem do pracy w zakładzie szybowcowym w Jeżowie Sudeckim, skąd w roku 1983 zostałem skierowany na kurs w Lisich Kątach. Po zdaniu tam egzaminów otrzymałem licencję mechanika obsługi szybowców. W Zakładzie Szybowcowym Jeżów Sudecki, należącym do Przedsiębiorstwa Doświadczalno-Produkcyjnego Szybownictwa PZL Bielsko-Biała, pracowałem do 7 czerwca 1999 roku, do chwili ogłoszenia jego upadłości. Od roku 2001 pracuję ponownie w tym samym zakładzie, sprywatyzowanym, noszącym miano Zakład Szybowcowy „Jeżów” Henryk Mynarski.
Za długoletnią pracę odznaczony zostałem odznaką „Zasłużony dla PZL Bielsko-Biała”, a za współpracę z aeroklubem otrzymałem odznakę „Zasłużony dla Aeroklubu Polskiego”.

Jan Karmelita

Urodził się 31 marca 1934 roku w Zakrzewcach, powiat Tłumacz, województwo stanisławowskie. W tej miejscowości było zaledwie kilka rodzin polskich, które w obawie przed Ukraińcami pod koniec wojny zdecydowały się udać na stałe na zachód. Po dwutygodniowej podróży w wagonach towarowych cztery rodziny Karmelitów znalazły się w Legnicy, gdzie koczowały przez kolejne dwa tygodnie na miejscowej stacji kolejowej, wprost na torach kolejowych. Stamtąd Jan Karmelita wraz z rodziną i zabranym dobytkiem został przewieziony traktorem z dwoma przyczepami do ówczesnego Grunau, gdzie nie było jeszcze Polaków. Zostali tam zameldowani 30 kwietnia 1945 roku, czyli zanim skończyła się wojna. Przez dwa lata Jan wraz z rodziną mieszkał wspólnie z rodziną niemiecką w jednym domu. W roku 1946 rozpoczęło się wysiedlenie Niemców.
Jan w roku 1950 rozpoczął pracę jako stolarz w Okręgowych Zakładach Szybowcowych w Jeżowie Sudeckim. Tu pracował przy produkcji szybowców typu: Salamandra. Komar, Żuraw, Mucha, ABC, Mucha Standard, Bocian w różnych wersjach i Pirat. Szczególnie świeże wspomnienia zachowuje w związku z produkcja Zefira-2, dla którego przygotowywał bardzo pracochłonne foremniki, w których stosowano zbrojony beton. Pracował również przy przystosowaniu 9 szybowców Liegekranich na normalne szybowce dwumiejscowe. Najważniejsza czynnością było tu obcięcie przedniej kabiny, przystosowanej do ćwiczeń strzelca pokładowego, usytuowanego w niej w pozycji leżącej, na brzuchu i dodanie w jej miejsce kabiny dla pilota.
Jan Karmelita pracował w tym zakładzie do roku 1981.

Krzysztof Kłosowski

Urodził się 16 maja 1984 w Jeleniej Górze. Tu, w II Liceum Ogólnokształcącym w roku 2003 zdał maturę. W latach 2004 – 2008 studiował na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej. Aktualnie kończy studia na Wydziale Inżynierii Lotniczej Politechniki Wrocławskiej.
Z lotnictwem związany od najmłodszych lat. Od dzieciństwa często przebywał na jeleniogórskim lotnisku. Bardzo wcześnie został słuchaczem teoretycznych kursów lotniczych. W roku 2001 zdał egzamin ze szkolenia teoretycznego. W kwietniu 2002 rozpoczął szkolenie podstawowe na szybowcu Puchacz za samolotem w grupie instruktora Andrzeja Kanieckiego. 11 mają tego roku wykonał pierwszy lot samodzielny, a po tygodniu uzyskał III klasę wyszkolenia. W tym samym roku zdobył jeszcze dwa warunki (czasowy i przewyższenia) do srebrnej odznaki szybowcowej i uprawnienia do lotów bez widoczności i do akrobacji podstawowej. W roku następnym uzyskał licencję pilota szybowcowego. W roku 2005 brał udział w Krajowych Zawodach Szybowcowych w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie wygrał jedną konkurencję, oraz w pierwszych Zawodach o Puchar Karkonoszy w Jeleniej Górze. W kolejnych dwóch latach nie latał ze względów finansowych, poświęcając się pracy społecznej na rzecz AJ. Prowadził wykłady na teoretycznych kursach szybowcowych i samolotowych.
W roku 2008 ukończył szybowcowy kurs instruktorski w Bielsku-Białej i odbył pomyślnie praktykę instruktorską w AJ, szkoląc podstawowo 4 uczniów, z których 3 ukończyło szkolenie. W tym samym roku zdobył również licencję pilota samolotowego, uprawnienia: do holowania szybowców, wywożenia skoczków spadochronowych i latania na samolocie AN-2. Przez cały ten sezon latał dużo jako instruktor. Zdobył również warunek wysokościowy do złotej odznaki szybowcowej.
W kwietniu i maju roku 2009 wyszkolił na szybowcach 5 uczniów w Aeroklubie Warszawskim. Następnie intensywnie szkolił uczniów w Aeroklubie Jeleniogórskim i latał na samolotach. Zdobył również diament za przelot ponad 300 km po trasie trójkąta Jelenia Góra – Leszno – Przylep - Jelenia Góra, czym uzupełnił złotą odznakę szybowcową.
Od grudnia 2009 jest zatrudniony w AJ jako instruktor lotniczy. Na szybowcach wylatał 420 godzin, przelatując 4000 km, na samolotach 200 godzin.

Jacek Musiał

Urodził się 31 sierpnia 1961 we Wrocławiu. Z zawodu jest magistrem WF. Lataniem „zaraził” go jego ojciec Jerzy, znany pilot Aeroklubu Wrocławskiego. Szkolenie podstawowe odbył w Aeroklubie Wrocławskim w roku 1977. Na szybowcu Czapla szkolił go wówczas instruktor Stanisław Błasiak. W roku 1980 zdobył srebrną odznakę szybowcową, zaś w roku 1983 – złotą. Obecnie posiada ponadto dwa diamenty: za przelot ponad 300 km i przewyższenie 5260 m, uzyskane 18.01. 2005. Jest instruktorem szybowcowym I klasy. Był członkiem szybowcowej kadry narodowej juniorów, kilkakrotnie startował w szybowcowych Mistrzostwach Polski Juniorów. Na szybowcach wylatał 1103 godziny, w tym 560 jako instruktor.
Na samolotach szkolił go podstawowo instruktor Zbigniew Chrząszcz. Posiada licencję pilota samolotowego zawodowego. Na samolotach wylatał ponad 1000 godzin.
Jacek Musiał jest członkiem Zarządu Głównego Aeroklubu Polskiego, w którym pełni funkcję skarbnika. Od kwietnia 2006 jest dyrektorem Aeroklubu Jeleniogórskiego.
Został wyróżniony Srebrną Odznaką Za Zasługi dla Aeroklubu Polskiego. Kontynuatorami działalności lotniczej w rodzinie są jego synowie: Marcin i Marek.

Marcin Musiał

Urodził się 12 czerwca 1987 we Wrocławiu. Jest technikiem hotelarstwa, obecnie studentem.
Szkolenie podstawowe na szybowcach odbył w Aeroklubie Wrocławskim u instruktora Jerzego Sabadasza. Dalsze szkolenie szybowcowe kontynuował w Aeroklubie Jeleniogórskim pod okiem swego ojca Jacka. Tu zdobył srebrną odznakę szybowcową. Na szybowcach wylatał 170 godzin.

Marek Musiał

Urodził się 15 listopada 1991 we Wrocławiu. Jest uczniem szkoły średniej. Szkolenie szybowcowe w grupie instruktor Elżbiety Urbanowicz rozpoczął w Aeroklubie Jeleniogórskim na tzw. kursach zerowych w latach 2005 i 2006. W roku następnym szkolił się w grupie podstawowej na szybowcu Puchacz. Kurs ten przerwał z powodu nie ukończenia 16 lat życia. Pierwszy lot samodzielny wykonał 12 czerwca 2008 po starcie za wyciągarką. Następnie zdobył uprawnienie do startu za samolotem i uzyskał przewyższenie ponad 1000 m do srebrnej odznaki szybowcowej. Pozostałe warunki do tej odznaki uzyskał w roku 2009, w którym wykonał również kilka przelotów i zdał egzamin na licencje szybowcową.

Paweł Prokop

Urodził się 9 stycznia 1987 w Jeleniej Górze. Na szybowcach szkolili go instruktorzy: Andrzej Jaworski, Zbigniew Urbanowicz i Andrzej Kaniecki. Posiada srebrną odznakę szybowcową, licencję PL(G) oraz świadectwo operatora w służbie radiokomunikacyjnej lotniczej. Brał udział w Zawodach Szybowcowych o Puchar Karkonoszy. Wykonał 2 skoki spadochronowe. Jest bardzo aktywny społecznie. W latach 2008 i 2009 był nagrodzony za pomoc i współpracę z Aeroklubem Jeleniogórskim. Od roku 2005 jest w AJ wykładowcą i egzaminatorem z przedmiotu „Meteorologia lotnicza”. Jest studentem Wydziału Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii Politechniki Wrocławskiej.

Janusz Wacław Gański

Urodziłem się 27 października 1960 roku w Jeleniej Górze. Rodzice: Leszek i Kazimiera Ewa z d. Żabska.
W latach 1967 - 1975 uczęszczałem do Szkoły Podstawowej nr 7 w Jeleniej Górze. Następnie uczyłem się w Liceum Lotniczym w Dęblinie, kończąc je w roku 1979 ze specjalnością mechanika osprzętu lotniczego, po czym w latach 1979 -1983 studiowałem w Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie, uzyskując tytuł inżyniera pilota.
Z lotnictwem miałem kontakt od najmłodszych lat. Wychowywałem się w ciągłym kontakcie z lotniskiem Aeroklubu Jeleniogórskiego i ze Szkołą Szybowcową w Jeżowie Sudeckim. Mój tato był w aeroklubie instruktorem modelarstwa lotniczego, byłym skoczkiem spadochronowym i szybownikiem. Pierwszy lot szybowcem Czapla odbyłem z instruktorem Bronisławem Burakiewiczem jeszcze w wieku przedszkolnym. W domu, pod okiem taty wykonywałem modele szybowców. Podstawowe szkolenie szybowcowe odbyłem w roku 1977 na lotnisku w Radzyniu Podlaskim w grupie instruktora Witolda Seroki, startując szybowcem Bocian za samolotem. Podczas nauki w Liceum Lotniczym zdobyłem Srebrną Odznakę Szybowcową, uzyskałem II klasę pilota szybowcowego, i zdałem egzamin na licencję pilota szybowcowego.
Szkolenie podstawowe samolotowe odbyłem w Piotrkowie Trybunalskim w roku 1978 na samolocie Zlin-42 w ramach Lotniczego Przysposobienia Wojskowego. W roku 1981 zostałem przeszkolony przez instruktora Bogusława Łąckiego na samolot TS-11 Iskra na lotnisku w Tomaszowie Mazowieckim. Rok później w Białej Podlaskiej przeszkoliłem się na samolot Lim-2, a w roku 1983 w Babimoście na samolot Lim-5. W latach 1984-1986 służyłem w 7 Pułku Lotnictwa Morskiego w Siemirowicach, latając samolotami Lim-5, Lim-6, Lim-6bis i Lim-6M. W styczniu 1986 roku przeniesiono mnie do 6 Pułku Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego w Pile. Stamtąd od razu zostałem wysłany do Oleśnicy na 3-miesięczny kurs na samolot Su-22 i do Powidza na dalsze półroczne przeszkolenie na ten samolot. Po powrocie do Piły latałem na samolocie Su-22 do roku 1998, kiedy to przeszedłem na emeryturę w stopniu majora.
Pracując w wojsku latałem również na szybowcach i na samolotach w aeroklubie w Pile. Na różnych typach szybowców, z Jantarem 2B i ASH 25 włącznie, wylatałem ponad 500 godzin. Samolotami wylatałem ponad 2500 godzin, w tym na Su-22 - tysiąc. Wykonałem również 11 skoków ze spadochronem, w tym jeden na wolne otwarcie. Nadal latam czynnie w aeroklubie w Pile.
Wielką przyjemność sprawił mu wspólny lot z tatą samolotem Cessna-172 w roku 2005. On również bardzo się z tego cieszył.
Jestem wyróżniony Brązowym i Srebrnym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju. Odczuwam wielką satysfakcję z uprawiania wymienionych wyżej rodzajów lotnictwa.

Andrzej Kaniecki

W życiu sprzyjało mi szczęście. Urodziłem się w Jeleniej Górze 12 listopada 1953. Wraz z rodzicami zamieszkałem w Jeżowie Sudeckim w małym domku z ogrodem przy ulicy Sportowej.
W moich młodych latach była to okolica cicha i spokojna. Nie było prawie samochodów. Rodzice pozwalali mi na spacery w tym rejonie. Dzięki temu doszedłem kiedyś do bramy pobliskiego
Zakładu Szybowcowego. Odtąd często przychodziłem w pobliże tego płotu. Obok niego był boks z odpadami z produkcji. Zainteresowałem się jego zawartością. Wyciągałem z niego listewki i sklejkę, z których jeszcze w wieku przedszkolnym, od piątego roku życia, zacząłem wykonywać modele szybowców. Widziałem je jak startowały z pobliskiej góry. Wkrótce krążąc wzbijały się w powietrze. Widząc to zacząłem śnić o lataniu., budowane modele przybliżały mnie do tego. Jako uczeń czwartej klasy szkoły podstawowej w Jeżowie Sudeckim zapisałem się do modelarni w Domu Ludowym, gdzie instruktorem był dyrektor szkoły, Tadeusz Hain. W roku 1967 otwarto w domu pani Stanisławy Mickiewicz przy ulicy Długiej 73, naprzeciw drugiego budynku szkoły, modelarnię imienia Tadeusza Popiela,. Tam budowałem już ukochane modele szybowców bardziej skomplikowane.
W tym samym roku zapisałem się do Sekcji Saneczkarskiej „AeroPKS” zorganizowanej przez Aeroklub Jeleniogórski. Jej członkiem byłem przez cztery lata. Lubiłem wtedy przychodzić do jeżowskiego ośrodka szybowcowego, gdzie bywali sławni piloci, pracownicy aeroklubu i przyjezdni. Z zapartym tchem słuchałem ich lotniczych opowiadań. Ośrodek ten odwiedzałem codziennie. Przy budynku ośrodka były przyrządy gimnastyczne: poręcze i drążek. Ćwicząc na nich podnosiłem swoją sprawność fizyczną.
W roku 1969, mając już 16 lat, zapisałem się do aeroklubowej sekcji spadochronowej. Dzięki ćwiczeniom miałem bardzo dobre przygotowanie fizyczne do skoków. Traktowałem je w kategoriach wstępu do latania na szybowcach. Mile wspominam swych instruktorów spadochronowych i kolegów skoczków: Jana Jasińskiego, Marcina Jaxę-Rożena, Stefana
Wekera, Czesława Stachówa i Czesława Kudłka, który jako student AWF we Wrocławiu był dla mnie wzorem. W latach 1970 - 1973 wykonałem 82 skoki ze spadochronem i uzyskałem licencję skoczka spadochronowego.
Wreszcie w roku 1972 dopiąłem celu, kwalifikując się na podstawowe szkolenie szybowcowe. Rozpocząłem je w grupie instruktora Bronisława Burakiewicza na szybowcu Czapla. Jako pierwszy w zespole wykonałem pierwszy samodzielny lot. Startu za samolotem uczył mnie następnie instruktor Zenon Mazurek, zaś lotów na termice – instruktor Ryszard Szpieć. W tym czasie w Aeroklubie Jeleniogórskim powstała grupa rywalizujących z sobą szybowników, co wpływało na przyśpieszenie dalszego szkolenia i szybsze uzyskanie dobrych wyników wyczynowych.
W roku 2002 zdobyłem uprawnienie instruktorem szybowcowym, zaś rok później
skompletowałem wszystkie trzy diamenty, uzyskując Diamentową Odznakę Szybowcową. Wtedy w dwóch kolejnych dniach wykonał przeloty: 509 i 524 kilometry. W latach 2005 i 2006 wygrałem I i II Zawody o Puchar Karkonoszy. Na zawodach szybowcowych w Czechach zająłem 3 i 4 miejsce.
Na szybowcami wylatałem 2100 godzin, z tego 750 w lotach instruktorskich. Moją pasją stały się
loty na fali. Podchodziłem do tej fali z pokorą. Co roku spotykałem w tych w lotach nowe zjawiska z nią związane.
Z zawodu jestem technikiem, operatorem urządzeń górniczych. Udzielam się społecznie. Jestem inicjatorem odbudowy historycznych szybowców. Dzięki temu odbudowano Muchę Standard, którą młodzież lata nadal. Za działalność w Aeroklubie Jeleniogórskim zostałem odznaczony Odznaką Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego oraz Złotą Odznaką za Zasługi dla Aeroklubu Polskiego.
Jestem członkiem-założycielem Karkonoskiego Stowarzyszenia Szybowcowego, które skupia świetnych pilotów, dla których bliski jest Aeroklub jeleniogórski. należą do niego również liczni piloci z różnych rejonów Polski.
Mieszkam obecnie z rodziną w Jeleniej Górze. Stąd świetnie widzę jeżowską Górę Szybowcową, którą jest moją miłością od lat dziecinnych.

Leszek Gański

Leszek Gański Ryszard Witkowski i Leszek Gański
Urodziłem się 26 stycznia 1931 roku w Ostrowcu. Zaraz po wojnie przeniosłem się z rodzicami do Jeleniej Góry. Tutaj uczęszczałem do szkoły podstawowej i średniej. Członkiem Aeroklubu Jeleniogórskiego zostałem od momentu jego powstania, to jest od roku 1946, zajmując się modelarstwem lotniczym. W roku 1948 zostałem skierowany na kurs szkolenia szybowcowego do Lęborka, a w roku 1949 do Starej Miłosnej, gdzie ukończyłem kurs układaczy spadochronów.
W roku 1950 ukończyłem przeszkolenie spadochronowe w Nowym Targu i zostałem pierwszym skoczkiem spadochronowym w historii Aeroklubu Jeleniogórskiego. W tym samym roku zorganizowałem Ośrodek Modelarstwa Lotniczego przy Młodzieżowym Domu Kultury w Jeleniej Górze. Od roku 1951 rozpocząłem służbę wojskową w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie, gdzie latałem na samolotach Pe-2 i Tu-2 jako strzelec pokładowy. Następnie zostałem przeniesiony do 21 Pułku Lotnictwa Bombowego w Poznaniu, gdzie od dowódcy dostałem zezwolenie na wykonywanie skoków i lotów szybowcami w Aeroklubie Poznańskim.
Po ukończeniu służby wojskowej powróciłem w 1954 roku do Jeleniej Góry i zająłem się organizacją modelarstwa lotniczego. Byłem jednym z inicjatorów reaktywowania Aeroklubu Jeleniogórskiego w 1957 roku, w którym zostałem później etatowym szefem modelarstwa lotniczego. Z pełnym zaangażowaniem rozwijałem sport modelarski, zakładając coraz to nowe modelarnie. Organizowałem wiele kursów instruktorskich, mistrzostw lokalnych i krajowych oraz inne imprezy lotnicze. Przez cały czas pozostawałem czynnym modelarskim sportowcem, odnoszącym znaczące sukcesy na terenie kraju.
W roku 1984 byłem współorganizatorem Jeleniogórskiego Klubu Seniorów Lotnictwa. Nadal jestem jego aktywnym członkiem.
Za swoją długą i owocną pracę w lotnictwie sportowym byłem wielokrotnie wyróżniany i nagradzany. Otrzymałem między innymi Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Medal za Zasługi dla Obronności Kraju, Medal za Zasługi dla ZHP, Medal 50-lecia Aeroklubu, Złotą Odznakę za Zasługi dla Aeroklubu Polskiego oraz odznakę Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego.
Obecnie jestem emerytowanym nauczycielem, ale wciąż czynnym instruktorem modelarstwa lotniczego. Pomagam modelarzom jeżowskim w ich modelarni, zorganizowanej przed ponad pięciu laty głównie dzięki staraniom instruktora Władysława Jagiełły i jego młodszych kolegów instruktorów. Z okazji 65-lecia Aeroklubu Jeleniogórskiego przygotowałem w roku 2011 wystawę poświęconą historii lotnictwa w Kotlinie Jeleniogórskiej, która była czynna ponad pół roku w kilku instytucjach jeleniogórskich. W roku 2012 wykonałem makietę obiektów Wyczynowej Szkoły Szybowcowej w Jeżowie Sudeckim, w tym również budynków już nie istniejących. Zdobią one Izbę Lotniczej Tradycji w dawnym budynku administracyjno-mieszkalnym Wyczynowej Szkoły Szybowcowej w Jeżowie Sudeckim, będącym obecnie Euroregionalnym Centrum Spotkań Gmin Partnerskich. Cenione są również moje prelekcje na temat historii lotnictwa wygłaszane wielokrotnie w Książnicy Karkonoskiej.
Mam wielką satysfakcję, bowiem długą drogę lotniczą przebył mój syn Janusz Wacław Gański. Od modelarstwa, uprawianego od lat przedszkolnych, poprzez szybownictwo, rozpoczęte w Aeroklubie Jeleniogórskim i szkolenie samolotowe został on oficerem Wojska Polskiego, kończąc Liceum Lotnicze w Dęblinie i tamtejszą Oficerską Szkołę Lotniczą. Został pilotem samolotów naddźwiękowych Su-22, na których latał do emerytury w roku 1998. Latając w wojsku był również czynnym sportowcem lotnictwa aeroklubowego w Pile, latając tam na szybowcach i samolotach. Wykonał również 11 skoków ze spadochronem.
W roku 2005 sprawił mi wielką przyjemność, wykonując ze mną w Pile wspólny lot samolotem Cessna-172. Była to również wielka radość dla niego.

TEODOR GUTAJ

Urodziłem się 2 marca 1931 roku w Borysławiu. Z zawodu jestem technikiem konstruktorem. Swoją pasję lotniczą rozpocząłem od modelarstwa i przynależności do 22. Lotniczej Drużyny Harcerskiej. W 1945 roku brałem udział w zawodach modelarskich oraz uczestniczyłem w szybowcowym kursie teoretycznym, zorganizowanym przez ZHP w Jeżowie Sudeckim. Szkolenie szybowcowe podstawowe odbyłem na kursie w Lęborku. Dalsze szkolenie kontynuowałem w Aeroklubie Jeleniogórskim, gdzie ukończyłem kurs w lotach wleczonych za samolotem oraz podstawową akrobację. Latałem na szybowcach Aeroklubie Jeleniogórskim do czasu likwidacji, to jest do roku 1951.
Obowiązkową służbę w wojskach lotniczych odbyłem w Warszawie w latach 1952 - 1953, gdzie był specjalistą w zakresie radiotelegrafii lotniczej i kierowania obsługą naprowadzania samolotów. Z ramienia Oficerskiej Szkoły Lotniczej nr 4 w Dęblinie zostałem awansowany na stanowisko dowodzenia lotniczo-operacyjnego w zakresie gier wojennych. W latach 1953 - 1954 służyłem w Drugim Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Po zakończenia służby wojskowej wróciłem do Jeleniej Góry. Pracowałem w przedsiębiorstwie urządzeń klimatycznych i ZWCh Celwiskoza, gdzie byłem kierownikiem działu. Od 1984 roku jestem członkiem Jeleniogórskiego Klubu Seniorów Lotnictwa, na którego spotkaniach bywam co miesiąc.
Z powodzeniem zajmuję się również amatorsko fotografią artystyczną.

WALDEMAR GROSS

Urodziłem się 13 maja 1931 roku w Będzinie. Czas wojny przeżyłem w Warszawie i w jej okolicach. Po wojnie zamieszkałem z rodziną w Jeleniej Górze, gdzie uczęszczałem do Gimnazjum i Liceum im. Stefana Żeromskiego. Maturę zdałem w maju 1949 roku. Rozwijając swoje zainteresowania lotnicze, zostałem członkiem 22 Lotniczej Drużyny Harcerskiej i Aeroklubu Jeleniogórskiego. Ukończyłem szybowcowy kurs teoretyczny i rozpocząłem podstawowe szkolenie szybowcowe w Jeżowie Sudeckim. Niestety, ze względu na brak zgody rodziców zakończyłem je na „chwiejnicy”. Od tej chwili stałem się aktywnym członkiem modelarni aeroklubu. Studia wyższe na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej w specjalizacji turbin parowych odbyłem w latach 1949 - 1955.
W 1954 roku rozpocząłem szkolenie podstawowe w Szkole Szybowcowej w Lęborku. Dalsze szkolenie i trening kontynuowałem w Aeroklubie Gdańskim. Latałem też na Żarze, w Lesznie, Lisich Kątach i w Jeżowie Sudeckim, gdzie 27 października 1957 roku ustanowiłem dwa rekordy Polski w klasie szybowców dwumiejscowych – rekord wysokości absolutnej: 9891 m i przewyższenia 8950 m. Po czterech latach pracy w Instytucie Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku, objąłem we wrześniu 1959 roku stanowisko kierownika Wyczynowej Szkoły Szybowcowej w Jeżowie Sudeckim, które piastowałem do kwietnia 1963 roku.
W czasie swej pracy w Jeżowie Sudeckim przeszedłem podstawowe szkolenie samolotowe, a także zdobyłem uprawnienia szybowcowego pilota doświadczalnego II klasy. Tam też zdobyłem ostatni warunek do diamentowej odznaki szybowcowej (przelot 510 km w dniu 8 sierpnia 1962 roku).
Wraz z redakcją „Skrzydlatej Polski” byłem współinicjatorem i organizatorem Jeżowskich Zawodów Szybowcowych o puchar „Skrzydlatej Polski”, które zostały zakwalifikowane do rangi II Ligi Szybowcowej i na długi czas weszły do jeżowskiej tradycji. Po powrocie do Gdańska rozpocząłem pracę w Instytucie Morskim, nadal udzielając się społecznie jako członek Zarządu Aeroklubu Gdańskiego. Doskonaliłem też swe lotnicze kwalifikacje. W 1964 r. zostałem przeniesiony służbowo do Wrocławia. Nie zaniedbał tam swej lotniczej pasji, działałem w Zarządzie Aeroklubu Wrocławskiego, nadal latając.
Uczestniczyłem w wielu Rajdach Samolotowych Dziennikarzy i Pilotów, zajmując pierwsze miejsca w Rajdzie X (1972 r.) i XII (1975 r.). Zwyciężałem w licznych ogólnopolskich i regionalnych zawodach samolotowych, jak w roku 1969 w IV Samolotowych Mistrzostwach Wrocławia i w roku 1973 w II Samolotowych Mistrzostwach Dolnego Śląska, w obu przypadkach z nawigatorem Stanisławem Błasiakiem. Przez 10 lat byłem członkiem Kadry Narodowej Samolotowo-Nawigacyjnej. W 1971 r. wraz z nawigatorem Marianem Mokwą zdobyłem mistrzostwo Polski. Uczestniczyłem też kilkakrotnie w Międzynarodowych Zawodach o Memoriał Żwirki i Wigury w Czechosłowacji oraz w regionalnych zawodach w NRD.
Na szybowcach wylatałem 705 godzin, na samolotach - 940. W końcu 1980 roku opuściłem z rodziną kraj, osiedlając się na stałe w Australii, gdzie mieszkamy do dziś. Po latach pracy w zawodzie inżynierskim przeszedłem tam na emeryturę.
Co kilka lat wraz z żoną Ewą odwiedzamy Polskę i swych lotniczych przyjaciół, z którymi na bieżąco utrzymujemy kontakt, głównie drogą internetową.
Jestem członkiem Klubu Lotników „Loteczka” we Wrocławiu. Ze swymi przyjaciółmi z tego Klubu jesteśmy w stałym kontakcie.

Wiesław Dziedzio

Urodziłem się 1 stycznia 1930 roku w Grajewie. W roku 1945 transportem repatriacyjnym wyjechałem wraz z rodziną z tamtych stron, przyłączonych do Białorusi. Najpierw osiedliliśmy się w Ełku, a następnie w Jeżowie Sudeckim. Odbywając służbę w organizacji Służba Polsce bez trudu otrzymałem skierowanie na szkolenie szybowcowe. Przygotowanie teoretyczne przeszedłem zimą 1949 roku w Szkole Szybowcowej w Jeżowie Sudeckim. Od 1 kwietnia 1950 roku rozpocząłem podstawowe szkolenie szybowcowe w Lęborku, gdzie do 8 maja 1950 roku wykonałem 29 lotów na szybowcu SG-38 w czasie 35 minut 50 sekund, 8 lotów na Salamandrze w czasie 49 minut i 2 loty na Jeżyku, w czasie 8 minut. Dalszy etap to kontynuowanie szkolenia w Jeżowie Sudeckim, gdzie od 1 czerwca do 25 lipca 1950 roku wykonałem 10 lotów na SG-38 w czasie 15 minut 30 sekund, na Salamandrze 17 lotów w czasie 6 godzin 17 sekund i 6 lotów na Jeżyku, w czasie 1 godziny 33 minut. Następnie latałem na Żarze, gdzie zdobyłem pierwsze warunki do Srebrnej Odznaki Szybowcowej. Będąc członkiem Aeroklubu Jeleniogórskiego, prowadziłem szkolenie i trening. Uzyskałem uprawnienia do lotów za samolotem oraz do akrobacji podstawowej.
Zasadnicza służba wojskowa przerwała moje latanie na okres trzech lat. Po powrocie z wojska zastałem Aeroklub Jeleniogórski zlikwidowany. Skorzystałem z możliwości wznowienia latania w Aeroklubie Wrocławskim, dokąd jeździłem przeważnie pociągiem koleżankami i kolegami, których spotkał ten sam los. Wraz z grupą pilotów i działaczy zamkniętego Aeroklubu Jeleniogórskiego oraz kadrą instruktorską Szkoły Szybowcowej w Jeżowie Sudeckim brałem udział w staraniach o wznowienie działalności lotniczej w Jeleniej Górze, co przyniosło pozytywny efekt. W roku 1956 reaktywowana została Wyczynowa Szkołą Szybowcowa w Jeżowie Sudeckim, zaś w następnym roku przywrócono działalność Aeroklubu Jeleniogórskiego.
Rok 1957 uwieńczyłem zdobyciem Srebrnej i Złotej Odznaki Szybowcowej oraz wielu uprawnień wyszkoleniowych. W roku 1960 uzyskałem uprawnienia pilota samolotowego, co znacznie rozszerzyło zakres jmojej działalności sportowej i społecznej. Obok działalności sportowej zajmowałem się również pracą społeczną w Aeroklubie, będąc aktywnym członkiem zarządu oraz społecznym instruktorem szybowcowym.
Ostatni diament, za przelot 500 km, zdobyłem w 1962 roku. Wykonałem również pionierski przelot ponad 400 km z jeleniogórskiej fali. W 1966 roku rozpocząłem pracę zawodową w Aeroklubie Jeleniogórskim, początkowo jako instruktor szybowcowy, następnie jako instruktor samolotowy i szef wyszkolenia.
Posiadając uprawnienia do lotów agrolotniczych w kraju i zagranicą, brałem udział w wielu akcjach zwalczania szkodników rolniczych i leśnych, w tym dwukrotnie w Egipcie. Po przejściu na emeryturę w roku 1990, pracowałem przez pewien czas jako pilot do zadań zleconych oraz jako społeczny instruktor samolotowy i szybowcowy. Po zaprzestaniu latania ze względów zdrowotnych udzielałem się w działalności aeroklubowej jako wykładowca i egzaminator na różnych kursach. Kontynuuję tę pomoc po dziś dzień. Jestem również społecznym inspektorem do spraw BiHL i członkiem Państwowej Komisji Egzaminacyjnej.
Ogółem wylatałem 8850 godzin, z tego 1850 na szybowcach. Łączny nalot instruktorski to 1250 godzin na szybowcach i 2500 godzin na samolotach. Posiadam Srebrną, Złotą i Diamentową Odznakę Szybowcową oraz tytuł Mistrza Sportu w szybownictwie.
Za swoją działalność zawodową i społeczną byłem wielokrotnie odznaczany, między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym, Srebrnym i Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Odznaką Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego, Odznaką Zasłużonego dla Lotnictwa Wojskowego, Złotą Lotką i wieloma innymi odznaczeniami, wyróżnieniami i dyplomami.
Jestem członkiem Jeleniogórskiego Klubu Seniorów Lotnictwa, Klubu Lotników „Loteczka” we Wrocławiu i aktywnym uczestnikiem seminariów prowadzonych w ramach Dolnośląskiej Akademii Lotniczej we Wrocłąwiu.