W skład Rady Fundacji Otwartego Muzeum Techniki wchodzą: Honorowy Prewodniczący Rady: Jerzy Kołtuniak, Przewodniczący Rady: Jan Biliszczuk, oraz członkowie: Janusz Borkowski, Teresa Bazała, Andrzej Chudziak, Wojciech Gruszka, Zbigniew Jarzębowski, Józef Kostka, Henryk Krzywda, Tomasz Ligięza, Ryszard Majewicz, Bogdan Makarski, Edward Ossowski, Leon Pleśniak, Arkadiusz Redlicki i Andrzej Sajnaga.

Jerzy Kułtuniak, od 2016 roku Honorowy Przewodniczący Rady Fundacji Otwartego Muzeum Techniki, ur. w 1930, z wykształcenia mgr filologii polskiej, z zawodu publicysta i redaktor, współzałożyciel Fundacji Otwartego Muzeum Techniki, przez kilka lat członek Zarządu Fundacji, problemami rzek, w szczególności Odry, ich funkcji żeglugowych, gospodarczych, turystycznych, walorami przyrodniczymi, dziedzictwem kulturowym i cywilizacyjnym, zainteresowany jest od ponad pół wieku. Dowodzą tego setki artykułów, współautorstwo książek, organizacja wielu konferencji, w tym także międzynarodowych, poświęconych tym zagadnieniom. Uczestniczył w pracach wielu specjalistycznych gremiów, działających m.in. w ramach Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich, Instytutu Zachodniego w Poznaniu, Instytutu Śląskiego w Opolu, Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, a zajmujących się problemami Odry.

Z ramienia FOMT od ponad 20 lat bierze udział w ogólnokrajowych Konferencjach Muzealnictwa Morskiego i Rzecznego, prezentując w referatach problematykę Odry, podobnie na międzynarodowych sympozjach prowadzonych przez Uniwersytet Viadrina we Frankfurcie n/Odrą, Uniwersytet w Ostrawie. Był też jednym z uczestników międzynarodowej konferencji w Berlinie („Projekt ueber Fluesse”).

Redaktor Jerzy Kułtuniak jest autorem koncepcji i redaktorem naukowym unikatowej serii edytorskiej ukazującej się w latach 1992-2002 pt. "Rzeki.Kultura-Cywilizacja Historia”. W wydanych 11 tomach opublikowało swoje prace ponad 90 autorów z 16 ośrodków akademickich z całego kraju, prezentujących około 20 dyscyplin wiedzy. Seria ta, wyjątkowa w skali Europy, do dziś jest licznie cytowana w publikacjach naukowych.

Red. Jerzy Kułtuniak jest także autorem koncepcji Przestrzennego Muzeum Odry, zasadzonego na placówkach muzealnictwa odrzańskiego, od Raciborza po Szczecin, jako swoistej opowieści o przeszłości i teraźniejszości Odry, którego wiodącym ogniwem jest wrocławskie Muzeum Odry, powstałe w ramach FOMT.

Wszystkie te przedsięwzięcia – w zamyśle Jerzego Kułtuniaka – mają służyć upominaniu się o rzeki, ze szczególnym uwzględnieniem Odry, o ich właściwe wykorzystanie w żegludze, gospodarce, przestrzeni publicznej. Mają też sprzyjać kształtowaniu się przyjaznej rzekom infrastruktury społecznej.

W 25-letnich dziejach Fundacji Otwartego Muzeum Techniki, powstałej w 1992, zarejestrowanej w 1993 r. odegrał rolę znaczącą, swą wybitną osobowością, doświadczeniem, wiedzą i kulturą kształtując jej formułę i styl działania. Wciąż pozostaje czynnym w pracach Fundacji, pełen pomysłów, ku jego doświadczeniu i odrzańskiemu dziełu bezustannie się odwołujemy, stale pamiętając o jego autorskiej koncepcji Przestrzennego Muzeum Odry.

Jan Biliszczuk, od 2016 roku Przewodniczący Rady Fundacji Otwartego Muzeum Techniki, ur. 1949, profesor zwyczajny Politechniki Wrocławskiej. Studia ukończył w roku 1972 na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej i uzyskał dyplom magistra inżyniera budownictwa lądowego w specjalności budowa mostów. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w roku 1978. W roku 1987 na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego, a tytuł profesora otrzymał w roku 1997. Od 1972 roku pracuje na Politechnice Wrocławskiej.

Współwłaściciel biura projektowego Zespół Badawczo-Projektowy MOSTY-WROCŁAW. Autor lub współautor ponad 300 publikacji, w tym podręczników „Mosty z drewna klejonego” (1987), „Projektowanie stalowych kładek dla pieszych” (2004), „Mosty podwieszone” (2005), „Handbook of International Bridge Engineering” (2014), „Mosty betonowe wznoszone metodą sekcja po sekcji” (2014), „Mosty łukowe w Polsce: historia, współczesność, przyszłość” (2015), „Mosty wstęgowe” (2016). Projektant lub współprojektant ponad 50 nowych obiektów mostowych. W jego dorobku są obiekty nowatorskie w skali światowej, jak np. wantowa kładka dla pieszych z drewna klejonego nad Dunajcem w Sromowcach Niżnych (2006) – obiekt o najdłuższym w świecie przęśle (90 m) w konstrukcji tej klasy oraz most Rędziński w ciągu Autostradowej Obwodnicy Wrocławia (2012), nominowany do nagrody fib2014.

Pełnił nadzór naukowy lub był konsultantem podczas budowy największych nowych mostów w Polsce, w tym przez Odrę w Rogowie Opolskim (kierowanie zespołem), przez Wisłę w Toruniu (praca w zespole sprawującym nadzór); nadzorował projektowanie mostu Siekierkowskiego w Warszawie, projektowanie i budowę mostu w ciągu Obwodnicy Północnej Opola, mostu III Tysiąclecia im. Jana Pawła II w Gdańsku, mostu Solidarności w Płocku, mostu im. Jana Pawła II w Puławach i innych. Współpracował także przy budowie mostu nad Wełtawą w ciągu autostrady D8 w Czechach.

Z Fundacją Otwartego Muzeum Techniki związany od 1993 r., najpierw jako wolontariusz. W latach 2002 – 2011 piastował stanowisko członka zarządu i członka Rady Fundacji. a od roku 2011 członka, a następnie (od 2016) pełni funkcję przewodniczącego Rady Fundacji. W wydawnictwach Fundacji opublikował wiele artykułów traktujących o dziejach mostów polskich, był współautorem książki „Mosty” (dwa wydania”. W ostatnich latach opublikował fundamentalne na polski rynku wydawniczym prace z zakresu historii sztuki budownictwa mostowego Polski i świata.

Janusz Ignacy Borkowski, technik mechanik, „złoty inżynier”, przedsiębiorca, autor książek i wydawca, działacz społeczny. Urodzony 29 X 1952 w Lubrańcu w pow. włocławskim w woj. kujawsko-pomorskim w rodzinie chłopskiej Józefa i Marianny z Piotrowskich. Szkołę Podstawową ukończył w Kąkowej Woli w 1967 r., a Technikum Mechaniczne we Włocławku, w 1972 r.

40 lat temu Janusz Borkowski stworzył od podstaw Kujawską Fabrykę Maszyn Rolniczych „Krukowiak”. Podjąwszy produkcję inteligentnych maszyn rolniczych, stworzył miejsca pracy dla 500 osób i sprostał konkurencji na globalnym rynku. W murach starej fabryki w Redczu Krukowym stworzył Muzeum Techniki Rolniczej i Gospodarstwa Wiejskiego, Kujawskie Muzeum Oręża, Nauki i Techniki, Kujawskie Muzeum Młotka i Gwoździa oraz Kujawskie Muzeum Kolei. Wreszcie rozwinął pasję pisania i wydawania pamiętników, wierszy, a w szczególności okazałych książek o jego kujawskiej Małej Ojczyźnie z serii „Redecz Krukowy i Okolice – Kraina Prastara”, w której ukazało się już 160 tomów.

Jest także społecznikiem, działa m. in. w Cechu Rzemiosł Różnych (od 1987), w Stowarzyszeniu Producentów i Dystrybutorów Maszyn Rolniczych (prezes Zarządu Krajowego 1997-2011), w Kujawsko-Pomorskim Stowarzyszeniu Kulturalnym (prezes Stowarzyszenia), w Stowarzyszeniu „Agro-Biznes-Klub” Ludzi Przedsiębiorczych (członek od 1997),w Kujawsko-Pomorskim Związku Pracodawców i Przedsiębiorców (od 1998), AGRO-7 (od 1998), Business Centre Club (członek od 2009).

Odznaczony Brązowym, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim w Koronie z Gwiazdą Bractwa św. Stanisława, medalami: wojewody kujawsko-pomorskiego, srebrnym Za zasługi dla pożarnictwa oraz odznaką Zasłużony dla rolnictwa i wieloma innymi odznaczeniami branżowymi przemysłu, a w grudniu 2012 roku Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Od 2010 współpracuje z Fundacją Otwartego Muzeum Techniki, od 2013 głównie na polu utrzymania i udostępniania zabytkowego młyna motorowego (1924-1928) w Niegowie k/Wyszkowa, który zakupił i użyczył Fundacji, by uratować go przed zniszczeniem. Od 2011 roku jest członkiem Rady Fundacji.

Teresa Bazała, w 1977 ukończyła studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1990 została wybrana w pierwszych wyborach samorządowych na radną Gminy Nowa Ruda, następnie została jej przewodniczącą (do 1994). Poseł na Sejm RP I kadencji. W latach 1998–2002 zasiadała w Radzie Powiatu Kłodzkiego i była członkiem Zarządu. Od 2014 roku radna i wiceprzewodnicząca Rady Gminy Nowa Ruda.

Pracowała jako nauczyciel historii w Szkole Podstawowej nr 6 oraz w Gimnazjum nr 3            w Nowej Rudzie. Kieruje Fundacją Odnowy Ziemi Noworudzkiej i prowadzi Dom Muzeum               prof. Josepha Wittiga w Nowej Rudzie. Zajmuje również stanowisko redaktora naczelnego  i sekretarza rady naukowej trójjęzycznego czasopisma „Ziemia Kłodzka”. Od 28 lat jest organizatorem i animatorem wydarzeń społeczno-kulturalnych w ramach imprezy Polsko-Czeskie Dni Kultury Chrześcijańskiej. W 2011 odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W Radzie Fundacji Otwartego Muzeum Techniki zasiada od 2011 roku.

Andrzej Jan Chudziak, absolwent Instytutu Hydrotechniki Politechniki Gdańskiej (1979). Pracę zawodową rozpoczął jako asystent Głównego Projektanta w CBSiPBW „Hydroprojekt” O/Gdańsk, dochodząc do stanowiska Głównego Projektanta. W latach 1987 - 1990 Zastępca Prezesa ds. technicznych i Prezes Zarządu w LWSM „Morena”. W latach 1990-1991 – Kierownik Budowy w PPW „Hydrotechnika”.  W latach  1991-2007 – właściciel Pracowni Hydrotechniki i Inżynierii Środowiska. Od 2007 roku pracuje w   spółce Gdańskie Wody (wcześniejsza nazwa to „Gdańskie Melioracje”) początkowo jako Zastępca Dyrektora ds. technicznych, później jako Dyrektor Naczelny i Prezes Zarządu. Obecnie pełni funkcję Dyrektora ds. technicznych. Jest członkiem PIIB, SITWM NOT.

Posiada uprawnienia: konstrukcyjno – inżynieryjne w zakresie budowli hydrotechnicznych, do projektowania, kierowania budowami i robptami instalacyjno – inżynieryjnymi w zakresie sieci i instalacji sanitarnych, uprawnienia konserwatorskie przy zabytkach nieruchomych, w specjalności hydrotechnicznej i instalacji sanitarnych, rzeczoznawca NOT w zakresie inżynierii wodnej śródlądowej. Biegły w zakresie postępowań wodno – prawnych. Kierownik projektu z funduszy europejskich.

Do ważniejszych projektów zalicza przebudowę układu sieci wodno-kanalizacyjnej w Porcie Gdynia, część hydrotechniczną ujęcia wody „Czyżkówko” w Bydgoszczy, ujęcie wody systemu Ranney’a „Mścięcino” w Szczecinie, przepompownie melioracyjne na Żuławach, w woj. lubelskim i warmińsko – mazurskim, regulacje rzek i wały przeciwpowodziowe, w tym: rzek Wisły, Motławy, Radunii, Kamiennej, zbiorników retencyjnych Gdańsk, Sopot, sieci kanalizacji deszczowej i kanalizacji sanitarnej (Gdańsk, Sopot, Pelplin, Starogard Gdański, Bydgoszcz), oczyszczalni ścieków w Pelplinie, rewitalizację Kanału Raduni w km 1+660 – 2+700, zabezpieczenie fundamentów Ratusza Głównego Miasta, Muzeum Narodowego i Kościoła Św. Trójcy w Gdańsku, autostrady A1 - przebudowa urządzeń wodnych i melioracyjnych (odc. Rusocin – Toruń)

Opublikował „Studnie Renney’a na ujęciu wody Mścięcino w Szczecinie”, Budownictwo Wodne, „Geodezyjne metody inwentaryzacji urządzeń podziemnych”, Gaz, Woda, Technika Sanitarna, „Projektowanie przepompowni melioracyjnych na Żuławach”, Melioracje Rolne. Opracowywał referaty dotyczące ochrony przeciwpowodziowej i projektowania kanalizacji deszczowej, prezentowane na licznych konferencjach i szkoleniach dla projektantów.

Interesuje się historią miasta Gdańska, w szczególności budownictwem hydrotechnicznym, muzyką poważną, poznawaniem świata.

Z Fundacją współpracuje od 2002 r. kiedy z przyjacielem odwiedził holownik parowy Nadbor i dźwig pływający Wróblin. Oczarowany pracą studenckiego wolontariaty na statkach prowadzoną, pozostał przy Fundacji. Od 2011 jest członkiem Rady Fundacji.

Wojciech Gruszka - Ukończył Liceum Ogólnokształcące nr IV we Wrocławiu, a następnie studiował Zarządzanie Zasobami Ludzkimi w Wyższej Szkole Bankowej we Wrocławiu. Od 2008 roku zaangażowany w wiele inicjatyw społecznych i pracę kilku organizacji pozarządowych.

Działał lub działa w: Fundacji Otwartego Muzeum Techniki - członek Rady Fundacji od 2017 roku, prezes zarządu Fundacji Strefa Działania (od 2012),  wiceprzewodniczący Rady Stowarzyszenia Lokalna Grupa Działania Ślężanie (2011-2017), współzałożycie Fundacji Forum dla Przyszłości (2013).

Wśród zrealizowanych przy jego udziale projektów, są zarówno lokalne inicjatywy o charakterze kulturalnym i sportowym, regionalne działania popularyzujące lokalne dziedzictwo kulturowe jak i międzynarodowe warsztaty dla doświadczonych liderów z krajów europejskich.

Rozwija własną firmę Drukarnia Repromania we Wrocławiu specjalizującą się w druku dokumentacji technicznej i powykonawczej dla budownictwa. W wolnych chwilach miłośnik czytania oraz samorozwoju opartego na mocnych stronach. Hobbystycznie promuje jedno z lokalnych jezior pod hasłem Uwielbiam Zalew Mietkowski, pokazując, że niewiele trzeba by stworzyć społeczność nawet tak nietypowych miejsc. Dzięki organizacji wielu wydarzeń i imprez, zdobył doświadczenie w pracy w różnorodnych środowiskach i warunkach, co dzisiaj owocuje w pracy zawodowej.
Obecnie swoje doświadczenie w działalności organizacji pozarządowych przenosi na inne organizacje poprzez szkolenia dotyczące promocji oraz marketingu, podnoszenia efektywności działań, komunikacji w internecie i tworzenia produktów przynoszących dochód organizacjom.

Józef Franciszek Kostka, absolwent Wydziału Mechanicznego Politechniki Wrocławskiej, rzeczoznawca, od blisko 30 lat biegły sądowy, lotnik, muzyk, członek założyciel Klubu Inteligencji Świdnickiej „BASZTA”. Od 42 lat związany zawodowo i społecznie z Naczelną Organizacją Techniczną, w tym 10 lat we Wrocławiu i od 12 lat w Świdnicy. Aktualnie pełni funkcję wiceprezesa i dyrektora w Świdnickiej Radzie FSNT NOT. Jest bezpośrednim organizatorem wielu działań Świdnickiego NOT (a wcześniej wrocławskiego) na rzecz rozwoju społeczno-gospodarczego regionu i kraju, w tym ponad 60 krajowych i międzynarodowych konferencji naukowo-technicznych oraz licznych seminariów, sympozjów, zjazdów , szkoleń i targów technicznych.

Wygłosił wiele referatów technicznych zarówno w kraju, jak i zagranicą. Jest autorem lub współautorem kilkuset ekspertyz i opinii technicznych, w tym ponad 90 opinii dot. innowacyjności produktowej i procesowej. Kierował pracami związanymi z imprezą kulturalną o zasięgu ogólnopolskim pn. Święto Słowa (1988,1989 i 1990) z udziałem wybitnych językoznawców pod kierunkiem prof. Jana Miodka oraz uznanych filmowych i telewizyjnych aktorów, wokalistów, muzyków, pisarzy i dziennikarzy.

Zaangażowany jest w wiele działań społecznych i zawodowych, szczególnie w rzeczoznawstwo (członek Rady zespołu we Wrocławiu) ochronę środowiska (członek władz Stowarzyszenia Polski Ruch Czystsza Produkcja, ochronę zabytków (członek Rady Fundacji Otwartego Muzeum Techniki), w ruch stowarzyszeniowy (członek zarządu oddziału SIMP, członek Dolnośląskiej Komisji Nagród NOT), w lotnictwo (członek władz Aeroklubu Jeleniogórskiego, sędzia Aeroklubu Polskiego).

Tomasz Ligięza, mgr inż., ur. 1 stycznia 1964 r. W 1984 ukończył Technikum Mechaniczne w Dzierżoniowie, absolwent Wydziału Mechanicznego PWr (1989) - specjalność mechanika stosowana i materiałoznawstwo. W latach 1989-1991, inspektor ds. inwestycji, a następnie specjalista ds. marketingu w Dolnośląskiej Fabryce Krosien w Dzierżoniowie. od 1991 przejął od ojca zakład poligraficzny, który od 1993 funkcjonuje pod nazwą „Edytor” Drukarnia-Wydawnictwo – Tomasz Ligięza”. W 2010 ukończył studia podyplomowe w WSKSiM w specjalności : „Zasady wykorzystywania funduszy unijnych”. W latach 2013-2014 nauczyciel zawodu w ZS i Placówek Kształcenia Zawodowego w Bielawie. Autor serii wydawniczej pt. „Zeszyty historyczno-krajoznawcze”, autor albumu fotograficznego pt. „Dzierżoniów nieodkryte miasto”.

W 1995 otrzymał wyróżnienie w Ogólnoświatowym Konkursie Graficznym CorelDraw! za projekt opakowania do modelu samolotu, w 2004 - nagrodę Smoka Biznesu na X Dzierżoniowskich Prezentacjach, w 2005 laureat konkursu Starosty Dzierżoniowskiego „Gałązka Dębu - zaszczyt i użyteczność”, w 2012 zajął II miejsce w plebiscycie „Sudeckie Kryształy” i zyskał nominację do nagrody gospodarczej „Dolnośląskie Gryfy”, w 2013 otrzymał wyróżnienie w plebiscycie „Sudeckie Kryształy”, w 2014 ponownie uhonorowano go nagrodą Smoka Biznesu na XX Dzierżoniowskich Prezentacjach. W 2015 zyskał wyróżnienie „Wzlatująca Sowa” za promocję regionu, w 2010 – medal „Zasłużony dla Dzierżoniowa” i order św. Stanisława za zasługi dla Diecezji Świdnickiej. W 2013 otrzymał Honorową odznakę Sybiraka.

Członek założyciel Stowarzyszenia Wielka Sowa - obecnie jego członek honorowy, Prezes Stowarzyszenia na rzecz Odbudowy i Renowacji Zabytkowego Kościoła pw. św. Jerzego w Dzierżoniowie, członek Rady Przedsiębiorców przy Burmistrzu Dzierżoniowa. Honorowy członek Towarzystwa Miłośników Dzierżoniowa, od 2016 członek Rady Fundacji Otwartego Muzeum Techniki. Jego hobby są historia i lotnictwo.            

Ryszard Majewicz, urodzony 1 lipca 1960 we Wrocławiu, absolwent . Akademii Rolniczej we Wrocławiu – mgr inż. melioracji wodnych, inicjator, rzecznik odbudowy i inspektor inwestorskiego nadzoru budowlanego prac ratunkowych: zabytkowej śluzy Mieszczańskiej (1791-1794) i murów oporowych Śródmiejskiego Węzła Wodnego Starego Miasta Wrocławia (XVII-XX w.) Lobbysta inicjatyw przywrócenia żeglugi przez najstarszą drogę wodną prowadzoną niegdyś przez centrum Wrocławia, a także utrzymania żeglugi towarowej na Odrzańskiej Drodze Wodnej. Organizator rejsów tematycznych dla: kół branżowych NOT, prawników, leśników, działaczy lokalnych organizacji ekologicznych, radnych miasta Wrocławia, itp., dorosłych, młodzieży i dzieci – głównie po drogach wodnych Wrocławskiego Węzła Wodnego, popularyzujących dzieła techniki (w szczególności hydrotechniki) oraz historię ich powstawania.

Inicjator wielu akcji Fundacji Otwartego Muzeum Techniki podejmowanych na polu ochrony zabytków techniki Odrzańskiej Drogi Wodnej, odbudowy żeglugi towarowej, szkolnictwa zawodowego. Brał i bierze udział w utrzymaniu zabytkowej flotylli statków Muzeum Odry FOMT, społecznie wykonuje wiele prac bosmańskich. Uczestniczy w prowadzeniu warsztatów i lekcji muzealnych adresowanych do dzieci i młodzieży a popularyzujących zabytki techniki i ideę ich ochrony. Od 2015 wspiera Fundacje w realizacji projektu „Kapitańskie Opowieści” – archiwizacji pamiątek marynarzy, dokumentów i ikonografii związanej z ich zawodowymi karierami, zapisem cyfrowym i tradycyjnym ich wspomnień, realizacji filmów dokumentalnych. Prowadzi warsztaty rewitalizacyjne dla wolontariatu skupionego wokół Fundacji. Wniósł znaczący wkład w przygotowanie rejsów „Odrzańska Odyseja” zabytkową barką Irena, prowadzonych w 2016 i w 2017 r. na trasach Wrocław – Kędzierzyn-Koźle i Wrocław – Kostrzyn nad Odrą”. Udzielał znaczącej pomocy merytorycznej i rzeczowej w dziele odbudowy barki „Irena” pochodzącej z 1936 r., wpisanej do rejestru zabytków.

Inicjator idei inwentaryzacji i oceny zabytkowego dziedzictwa kulturowego będącego w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe (zgłoszonego do Narodowego Programem Leśnego). Popularyzator wiedzy o historii powstawania budowli hydrotechnicznych Wrocławia i Dolnego Śląska. Autor, m.in. studiów o zabytkach techniki Wrocławskiego Węzła Wodnego i wrocławskim tramwaju wodnym, wielu publikacji traktujących o dziejach i wartościach zabytków techniki Odrzańskiej Drogi Wodnej, absolwent autorskiego, Międzynarodowego Studium Podyplomowego „Archeologia przemysłowa i muzealnictwo techniczne (1996) na Politechnice Wrocławskiej prowadzonego przez prof. Stanisława Januszewskiego.

Od 1989 r. pracował w Okręgowej Dyrekcji Gospodarki Wodnej (później RZGW) we Wrocławiu, najpierw jako inspektor nadzoru inwestycyjnego, a w latach 1998 – 2000 jako zastępca dyrektora ds. Eksploatacji ODGW we Wrocławiu, zaś w latach 2001-2004 jako zastępca dyrektora ds. Zasobów Wodnych RZGW we Wrocławiu. Od 2005 roku jako starszy specjalista ds. gospodarki wodnej pracuje w Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych we Wrocławiu

W 1992 należał do grona założycieli Fundacji Otwartego Muzeum Techniki, od 1992 do 2016 sprawował funkcję wiceprezesa zarządu Fundacji, od 2016 zasiada w Radzie Fundacji Otwartego Muzeum Techniki.

Leon Pleśniak, urodził się 10 kwietnia 1951 r. w Bliszczycach. Po ukończeniu szkoły zawodowej w 1968 r. zyskał kwalifikacje w zawodzie tokarz. Znalazł zatrudnienie w charakterze ślusarza konstrukcyjnego w Hutniczym Przedsiębiorstwie Remontowym w Gliwicach, gdzie pracował w latach 1968 -1971. Po odbyciu służby wojskowej podjął pracę jako ślusarz w Wojewódzkim Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Branicach, gdzie był zatrudniony do 1978.

Jednoosobową działalność gospodarczą rozpoczął w listopadzie 1978 r. Początkowo był to Zakład Ślusarski. W krótkim czasie zatrudniał już 4 osoby. W Zakładzie produkowano głównie grzejniki centralnego ogrzewania oraz na eksport – kompostowniki ogrodnicze.

W kwietniu 1999 r. firma zmieniła nazwę na Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowo-Handlowe „LEMET” Leon Pleśniak. Znacznie rozszerzono wachlarz produkowanych towarów, jednakże podstawową działalnością pozostała produkcja bojlerów c.o. o dużym zakresie pojemności oraz produkcja konstrukcji metalowych i ich części. Firma dynamicznie rozwijała się i konieczne było znalezienie nowej siedziby. Od listopada 1997 r. siedzibę PPUH „LEMET” przeniesiono do Branic. Dzisiaj w PPUH „LEMET” Leon Pleśniak zatrudnionych jest 45 osób,

Dojrzałość biznesowa oraz przedsiębiorczość Właściciela sprawiły, że aktualnie Firma jest cenionym producentem i ma swoich odbiorców zarówno w kraju jak i za granicą. Swój czas wolny Leon Pleśniak spędza czynnie. Jeździ na rowerze, uprawia sporty zimowe, ale Jego pasją jest żeglarstwo. Chętnie także wspiera inicjatywy społeczne, od 2016 jest członkiem Rady Fundacji Otwartego Muzeum Techniki, z zainteresowaniem przygląda się jej działaniom i aktywnie je wspiera. Uczestniczył również w pierwszym rejsie odrzańskim barki Irena, realizowanym pod hasłem Odrzańskiej Odysei

Arkadiusz Redlicki, urodzony 1 maja 1964 w Wyszkowie, absolwent Wydziału Rolniczego Wyższej Szkoły Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach. Jako starszy specjalista pracuje w , Oddziale Regionalnym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Warszawie.

Od 2007 jest członkiem Stowarzyszenia na Rzecz Gminy Zabrodzie „Bractwa Zabrodzkiego”, od 2017 pełni funkcję jego prezesa. Od 2016 jest członkiem Rady Fundacji Otwartego Muzeum Techniki. Jego zasługą jest odkrycie starego młyna w Niegowie i jego ochrona przed zniszczeniem poprzez wieloletnią korespondencję z instytucjami i urzędami mającymi wpływ na jego istnienie, jak również doraźna ochrona poprzez zabezpieczeniem obiektu przed kradzieżami. Potrzebą jego ochrony zainteresował Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i Fundację Otwartego Muzeum Techniki, dzięki czemu w 2013 objęto młyn ochroną prawną. Podjęto jego odbudowę i tworzenie w nim Muzeum Młynarstwa Od tego momentu rozpoczęła się właściwa popularyzacja zabytku poprzez organizacje cyklicznych spotkań w ramach Europejskich Dni Dziedzictwa, Nocy Muzeów i innych imprez. Co roku w młynie i jego otoczeniu przeprowadzane są prace remontowo-renowacyjne pod nadzorem Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, pozwalające wyraźnie poprawić stan obiektu zabytkowego.

Arkadiusz Redlicki odgrywa znaczącą role w organizacji prac konserwatorskich maszyn i urządzeń służących do przemiału zboża, porządkowaniu działki przymłyńskiej (budowa ogrodzenia, przyłącza energetycznego, wodociągowego, remont dachów bud. produkcyjnego etc.). Sam też bierze udział w pracach konserwatorskich. Jest animatorem wielu imprez w młynie prowadzonych, prowadzi warsztaty i lekcje muzealne, urządza ekspozycje promujące zabytki przemysłu rolno-spożywczego Mazowsza.

Jego zaangażowanie i osobowość sprawiają, że w dzieło utrzymania i użytkowania zabytku w nowej roli – jako platformy oświatowo-edukacyjnej i para-muzeum angażuje się zarówno Bractwo Zabrodzkie jak i wielu mieszkańców Gminy Zabrodzie.

Andrzej Sajnaga – „Diamentowy” ojciec chrzestny barki „Irena”. Droga dobrego biznesmena jest drogą twórczości. A twórczość jest dawaniem z siebie, wszystkiego, co najlepsze" – taką jest dewiza Andrzeja Sajnagi, twórcy firmy „Asmet”. Rozszyfrowaniejej akronimu ASMET nie jest trudne: A-jak Andrzej, S-jak Sajnaga, Met -jak metal. Andrzej Sajnaga, Prezes Zarządu firmy ASMET, jest członkiem zwyczajnym Akademii Inżynierskiej, w 2004 roku uhonorowanym tytułem "Złotego Inżyniera", a w 2014 „diamentowego”, najwyższym honorowym wyróżnieniem „Przeglądu Technicznego” Federacji Stowatrzyszeń Naukowo - Technicznych NOT, laureatem też wielu innych prestiżowych w kręgu polskich przedsiębiorców wyróżnień. Jest postacią znaną i popularną w środowisku biznesowym, wśród przedsiębiorców, menedżerów, ale także uczonych, inżynierów i, oczywiście, wśród klientów swojego przedsiębiorstwa, jednego z największych w Polsce, oferującego kompleksową obsługę w zakresie dostaw elementów złącznych do budowy maszyn i urządzeń, dla budownictwa, energetyki, petrochemii, motoryzacji.

Gdy w 1986 roku wkroczył na drogę bisnesu dysponował dwoma silnymi atutami: dyplomem studiów inżynierskich (absolwent Wydziału Technologicznego Politechniki Warszawskiej) oraz długoletnim doświadczeniem zawodowym, jakie zdobył pełniąc różne stanowiska kierownicze w Zakładach Metalowych "Ursus" (m.in. kierując odlewnią zatrudniającą wówczas ponad 1000 osób). Problemem był kapitał. Andrzej Sajnaga miał wówczas w kieszeni jedynie 140 dolarów.

Rozpoczynał skromnie, od rzemiosła w ramach spółdzielni DOMET, by bardzo szybko usamodzielnić się. Branża metalowa była tą, w której ASMET usiłował znaleźć dla siebie niszę. W obszarze tym inżynier Andrzej Sajnaga mógł wykorzystać twórczo swe umiejętności z dziedziny obróbki plastycznej materiałów. Z początku działalność polegała na zakupie odkuwek śrub, walcowaniu gwintu i sprzedaży gotowych wyrobów, czyli śrub. Wkrótce powstał sklep, hurtownia, sieć sklepów, odlewnia, galwanizernia w końcu fabryka śrub. Firma otworzyła się też na rynki zagraniczne, zarówno na Wschodzie jak i na Zachodzie Europy, gdzie ASMET nawiązał ścisłą współpracę z firmą August Friedberg GmbH stając się jej wyłącznym przedstawicielem na Polskę. Mały warsztat produkujący śrubki przerodził się w grupę przedsiębiorstw, w skład której wchodzą dzisiaj: Asmet Artykuły Metalowe Andrzej Sajnaga, Asdmet SA oraz Fabryka Śrtub Bispol SA. To grupa zatrudniajaca dzisiaj kilkuset pracowników, o najwyższych w branży kwalifikacjach, zapewniająca byt ponad tysiącu osób.

U źródeł sukcesu Andrzeja Sajnagi legł nie tylko pomysł i odwaga jego zrealizowania. Niezbędną była kompetencja, wytrwałość, solidność, odpowiedzialność, prawość, zaufanie i życzliwość. To elementy decydujące o miejscu firmy na europejskich rynkach, podobnie jak kapitał ludzki, a ten Andrzej Sajnaga ceni sobie najwyżej.

Andrzej Sajnaga to przedsiębiorca wyjęty z kart powieści Juliusza Verne. Bohater pracy organicznej, pracy u podstaw, pielęgnujący najlepsze tradycje polskiego pozytywizmu. Jego życzliwość dla człowieka i model pracy, przedsiębiorstwa i biznesu jest mocno osadzony w świecie idei, etyki i najwyższych wartości naszej kultury. Nic dziwnego, że stanął w rzędzie mecenasów Fundacji Otwartego Muzeum Techniki, w rzędzie tych wszystkich, którzy pokonywać chcą stojące przed Polską bariery wzrostu, w tym tę również, która wiąże się z poziomem kultury technicznej społeczeństwa, z potrzebą wychowania „dla przedsiębiorczości”, a na tej drodze czerpać musimy ze wszystkich rezerw, pielęgnować tradycję, kulturę, odwoływać ku istotnym elementom dziedzictwa, chronić zabytki – pomniki naszej polskiej tożsamości, kształcić młodzież, podnosić, że zabytek techniki może być wdzięcznym narzędziem służącym humanizacji ale i politechnizacji młodzieży, prowadzić ku przyszłości.

Edward Ossowski, ur. w 1945, inżynier mechanik, w żegludze śródlądowej pracuje od 1967 r., w swojej karierze zawodowej przeszedł drogę od dyspozytora, przez kierownika działu, z-cy Dyrektora, Dyrektora Naczelnego, Prezesa „Żeglugi Bydgoskiej” S.A. do Prezesa Spółki z o.o. W latach 2002 -2004 pracował również w Odratrans S.A. na stanowisku Prezesa Zarządu. Jego osiągnięciem jest m.in. przyznanie w 2001 roku tytułu Przedsiębiorstwa „Fair – Play” przez Kapitułę tego Konkursu oraz Krajową Izbę Gospodarczą. W roku 2013 został nominowany przez „Gazetę Pomorską” do udziału w plebiscycie o tytuł Menadżera Roku. Ossowski był członkiem różnych gremiów: Komisji Mieszanej na szczeblu Ministerstwa Infrastruktury Polska – Niemcy, Polska – Holandia, Stowarzyszenia na rzecz budowy stopnia wodnego w Nieszawie, Stowarzyszenia Dorzecza Wisły „Wisła”, Związku Miast Nadnoteckich, rad ds. Promocji Żeglugi Śródlądowej przy Ministerstwie Infrastruktury, Rady Gospodarki Wodnej przy RZGW w Poznaniu. Wygłaszał wiele referatów i prezentacji na seminariach i konferencjach w kraju oraz zagranicą. Tematyka wygłaszanych referatów obejmowała: „Stan żeglugi śródlądowej w Polsce”, „Stan infrastruktury dróg wodnych śródlądowych”, „Perspektywy rozwoju transportu rzecznego po wejściu do struktur Unii Europejskiej”, „Fiskalizm w żegludze śródlądowej w Polsce”, Realizacja Konwencji AGN gwarancją rewitalizacji Żeglugi Śródlądowej w Polsce.       Wiele uwagi poświęcał pracy w SIMP i SITK. Obecnie jest ekspertem ds. Żeglugi Śródlądowej    Polskiej Akademii Nauk, członkiem zespołu ds. rozwoju dróg wodnych śródlądowych w Ministerstwie Gospodarki Morskiej i Śródlądowej oraz członkiem zespołu ds. żeglugi śródlądowej przy Urzędzie Marszałkowskim Kujawsko – Pomorskim.

Od 2001 roku jest członkiem Rady Fundacji Otwartego Muzeum Techniki , wspiera jej działalność wydawniczą i muzealną, związaną z utrzymaniem zabytkowych statków Muzeum Odry. Jemu zawdzięczamy nabycie w 2003 roku barki „Irena”.

Henryk Krzywda, urodzony 22 października 1957 roku w Kaliszu. Z tym miastem związał też swe życie osobiste i zawodowe. Od 1980 roku jest współwłaścicielem Zakładu Produkcyjno-Handlowego branży elektrotechnicznej – Elektroplast Opatówek. Od roku 2006 zajmuje stanowisko Prezesa Zarządu tej Spółki.

Od lat związany ze sportami wodnymi. Posiada uprawnienia ratownika wodnego. Uprawia nurkowanie, żeglarstwo i sporty motorowodne.

Rozwijając inne pasje związane z muzealnictwem oraz zabytkami, skierował się w stronę techniki oświetleniowej połowy XIX i początku XX wieku oraz motoryzacji, czemu sprzyja jego wyższe wykształcenie techniczne.

Posiada bogatą kolekcję zabytkowych lamp naftowych oraz zbiór starych samochodów amerykańskich, specjalizując się w pojazdach militarnych z okresu II wojny światowej. Kolekcję tworzą m.in.: Jeep Willis, Jeep Ford, Jeep GPA – amfibia, Jeep Willis - trzyosiowy, Jeep SAS. Uczestniczy w zlotach pojazdów militarnych zarówno krajowych jak i zagranicznych. Jest członkiem Klubu Pojazdów Zabytkowych oraz Willis Jeep Club Polska w Warszawie.

Od 2015 roku jest członkiem Rady Fundacji Otwartego Muzeum Techniki , w latach 2016-2017 znacząco wspierał prace związane z rewitalizacja zabytkowej barki „Irena” i młyna gospodarczego w Niegowie k/Wyszkowa.