Wzniesione wokół nas mosty kryją w sobie informacje o dziejach techniki i procesach jej przemiany, o relacjach między człowiekiem, przestrzenią, przyrodą i techniką. Wiedza ta ma walory poznawcze i dydaktyczne, ale również utylitarne – może być pomocna w utrzymaniu i eksploatacji mostów – tych zabytkowych, istotnych dla dorobku technicznego Europy i tych – wydawałoby się – zwyczajnych, ale znaczących dla krajobrazów kulturowych Polski. Autorzy przedstawiają najstarsze polskie mosty: kamienne, żeliwne, stalowe, żelbetowe i z betonu sprężonego.

Podkreślają ich walory historyczno-techniczne, architektoniczne i estetyczne. Mówią o sztuce utrzymania mostów zabytkowych, o problemach wiążących się z ich remontem i rewaloryzacją, o zastosowaniu współczesnych osiągnięć inżynierii lądowej pod względem zarówno materiałów, technologii, jak i sztuki budownictwa mostowego. Mówią o pożytkach płynących z uprawiania historii mostownictwa, o potrzebie ewidencji i dokumentacji dzieł znaczących dla kultury technicznej i etosu mostowca.