W oparciu o studia prowadzone przez autorów (Stanisław Januszewski, Vadim Rostislavovitsch Mikheyev) w zbiorach rosyjskich, polskich, francuskich i niemieckich przedstawiono dorobek i wkład w rozwój techniki lotniczej inż. Witolda Jarkowskiego, 1875-1918, absolwenta petersburskiego Instytutu Technologicznego, jednego z pierwszych Europejczyków z tytułem inżyniera-aeronauty paryskiej Ecole Superieure Aeronautique (1911), syna Jana Jarkowskiego, 1844-1902, zapomnianego badacza wirników nośnych śmigłowca, który w Rosji zyskał miano „rosyjskiego Langley’a”.

Zapomniany, jak i ojciec, wniósł interesujący wkład w rozwój aerodynamiki stosowanej – jako autor metod projektowania śmigłowców i jako jeden z pierwszych badaczy w zakresie materiałów i technologii lotniczych. Usytuowany w kręgu liderów „petersburskiej naukowej szkoły lotniczej” odegrał poważną rolę jako uczony, wychowawca technicznych kadr lotniczych, wykładowca Instytutu Technologicznego i Politechniki w Petersburgu, a także jako popularyzator problematyki lotniczej na gruncie rosyjskim i polskim. Związany od 1913 r. z przemysłem lotniczym, z zakładami Lebiediewa, Szczetinina i RBWZ, współpracownik Igora Iwanowicza Sikorskiego, był jednym z twórców rosyjskiego przemsyłu lotniczego. Padł ofiarą „czerwonego terroru” 1918 roku. Oczekujemy jego rehabilitacji.